Trollenweg

Beste Volgers ,

Gisteren hebben we de Atlantic Road gereden . Voor mij de eerste maal in de zon . De weg is fantastisch, zoals zoveel wegen die we al gereden hebben . Maar toch op den duur raak je zoveel schoon gewend , en verbaast het je minder en minder . We besluiten om na het camping debacle van gisteren gewoon op een vrije parking de nacht door te brengen . Tenslotte onze mobilhome dient daarvoor , stroom en gas genoeg . Voor Kristine is dit dan weet een avontuur , ze is niet echt een held in gewoon ergens te gaan staan en denkt direct al aan overvallen en ontvoeringen . Ze is wel een beetje gerust dat we een monster van een hond bijhebben die iedereen die nog maar in de buurt van onze mobilhome komt dood te kwispelen . We zijn save voor gangsters . Aan onze parking ligt ook een weide vol met koeien . Geen probleem , Pepper ziet er speel kameraadjes in . Het is al snel tijd om onder de wol te kruipen , de ondertussen meer dan 4500 km kruipen niet in de kouwe kleren . Ik val al snel in slaap , en begin ( zegt ze toch ) te snurken . Dus Kristinneke met de oogjes open , luisterend naar elk geritsel , naar elke wagen die passeert . De kruimeldief in de aanslag om eventuele verdachte individuen de kop in te slaan . Als Pepper haar niet voor is natuurlijk . S’nachts beginnen die duivelse koeien ook nog eens te loeien . Het lijkt wel een speelkwartier in de kinderboerderij. Ik word er zelfs wakker van en waan mij in een episode van koe zoekt boer . Zoals gewoonlijk val ik snel terug in slaap en voor ik het weet is het weer morgen . Vandaag staat de Trollistigen en de Geiranger op het programma. De afstand valt reuze mee , maar over de smalle wegen gaat het maar langzaam vooruit . Als we aan de beklimming beginnen kijkt Kristinneke al zeer bedenkelijk . Ik heb dit al gedaan met de moto ( in de mist trouwens ) , nu in een stralende zon maar met een halve vrachtwagen . En dat blijkt geen sinecure, het is er drukker dan op een koopjeszondag op de Antwerpse Meir . En niet iedereen is van mening dat rechts rijden aan te raden is . Kristinneke staat echt doodsangsten uit , er heilig van overtuigd dat we dadelijk de afgrond in rijden . Ik blijf kalm . In elke haarspeldbocht zit ze op het muntje van haar stoel de neus tegen de raam . Als ik nu moest remmen breekt ze haar neus . Met klamme zweethandjes en drie jaar ouder bereiken we de top , net zoals duizenden toeristen die uit de bussen stappen . We doen de obligate wandeling , Pepper beeft bijna uit zijn vel als we over de bruggetjes wandelen . Teveel voor een jonge hond . Na de wafel en koffie , jawel gaat het richting Geiranger . Een kleine 60 km door een landschap ongezien , en dat meen ik . Dat kan ik mij nog zo herinneren . Eens in de Geiranger voelen we ons voor de eerste maal in onze vakantie als toeristen . Net een boot dikke Duitsers aangemeerd . En die er een sport van maken om op de weg te lopen . Het is hier lig smaller dan op de Trollistigen. Enkel hier geen risico om de spiegel eraf te rijden , doch wel een dikke Duitser een stomp in de bierbuik te verkopen met mijn spiegel . Jetz geht los … We proberen om een plaatsje te bemachtigen op  Camping Geiranger , iets wat wonderwel lukt . Hier blijven we 2 dagen staan en gaan de ganse dagen loeren naar de stroom toeristen die als een trein voorbij lopen . In ons stoeltje , drankje en hapje erbij . Leuker dan het Echt Aantwaarps Theater . Vanaf overmorgen gaat de rit richting E 6 ,, eens daarop zal het vooruitgaan . De resterende 1950 km zullen er dan doen opzitten , maar we doen het rustig aan . En zijn nog mooie dingen te zien op de terugweg .

Uw reporter in zijn All In vakantie .Eric